De laatste twee weekjes...

De tijd vliegt voorbij! Over twee weken vertrek ik alweer naar Barcelona. Het is een heel dubbel gevoel, ik heb super veel zin om weer naar Europa te gaan. Een normaal bed (ik slaap hier op een matras die zo dun is waardoor ik eigenlijk gewoon op de grond slaap), normaal voedsel (ik ben het Aziatisch eten zo onderhand he-le-maal zat, ik verlang naar een gewone boterham met pindakaas), mijn eigen huis (mijn kamertje hier is wel ok, maar ik ga zo ongeveer iedere dag naar de Starbucks op de hoek om even in een lekkere stoel te zitten, op mijn kamer zit ik op bed) en om weer Nederlands te praten (ik betrap me erop dat ik in het Engels begin te dromen, en ik verheug me er op dat als je iets bestelt in een restaurant, ze begrijpen waar je het over hebt, het is hier iedere keer weer een verassing wat ik voorgeschoteld krijg). Maar, het weer is hier super fijn, het is iedere dag warm, meestal schijnt de zon en als het regent blijft de temperatuur warm. Ik heb ontzettend veel leuke mensen ontmoet, het is heel gek om hen dalijk niet meer te zien omdat ik heel intensief met ze ben opgetrokken. Iedereen die hier voor een tijdje is komen studeren heeft niks anders te doen dan met elkaar leuke dingen doen. Ieder weekend ondernemen we dingen, de stad in, naar het strand, een museum, feestjes. Maar wat ik ook ga missen is denk ik de universiteit. Ik zou willen dat we deze universiteit in Nederland zouden hebben. Ik kan me nog niet voorstellen dat ik dalijk weer aan de saaie VU ga studeren. De campus hier is nu ontzettend mooi, alle bloemen staan volop in bloei en overal staan mooie tropische bomen. Je kunt overal op de campus op een mooi plekje zitten tussen de bomen of in de zon. De campus is een soort klein dorpje, met cafetjes en winkels. En de bibliotheek hier is mijn favoriete plek geworden. Het is echt een soort Harry Potter bibliotheek, inmens groot en helemaal vol met boeken. Het is af en toe wel lastig lopen omdat er overal rekken met boeken staan, je raakt haast verdwaald. Maar ze hebben echt alles, en vooral heel veel in het Duits, ik snap ook niet waarom want er is bijna geen enkele Taiwanees die Duits praat of kan lezen. Misschien hebben ze ooit een donatie van Duitsland ofzo gekregen, maar voor mij is het heel fijn.

De komende twee weken heb ik tentamen week, dus nog even studeren. Vanaf 5 juli ben ik weer in Nederland, en ik heb super veel zin om jullie allemaal weer te zien! :)

Taipei

Er zijn al weer twee maanden voorbij, de tijd gaat echt snel. Ik begin nu mijn vaste ritme te krijgen hier in Taipei. Vier dagen per week ga ik naar de universiteit die op loopafstand van mijn woning ligt. In de tussentijd studeer ik en doe ik leuke dingen. Het is nu net een beetje alsof ik weer in Amsterdam woon, alleen dan in iets tropischere setting. Eindelijk is het warme weer begonnen. Het is nu iedere dag zo rond de 30 graden, en de gevoelstemperatuur ligt hier vaak nog iets hoger omdat het zo benauwd is. Maar ik vind het fijn, eindelijk heb ik het idee dat ik op een tropisch eiland woon!

De midterms zijn nu, dit zijn de tentamens op de helft van je semester. En daarom hadden we vorige week een week vrij. Ik ben toen met vier meiden naar de andere kant van het eiland gereisd, naar het zuidelijkste puntje. En daar was een groot festival. Overal waren concerten en feestjes, heel veel strandfeesten. We zijn één dag naar concerten geweest van de meest bekende Taiwanese zangers. Heel leuk, maar na twee uur klinkt het allemaal hetzelfde want je snapt er niks van. En de muzieksmaak is ook heel anders, ze houden van liefelijke liedjes. Gewoon eens een lekkere beat zat er niet echt in. Maar het was leuk om al die Taiwanezen uit hun dak te zien gaan voor een of andere bekende Taiwanese zanger, ze zijn best wild die meiden, kei-hard gillen. De rest van de dagen hebben we lekker op het strand gelegen en 's avonds biertjes op het strand gedronken. En we waren na twee maanden geen tv te hebben gezien toch wel blij met de tv op onze hotelkamer, al die super slecht mtv series waren nu een stuk leuker om te zien, een beetje iets van de Westerse wereld.

Het deel van de stad in Taipei waar ik woon vind ik een van de leukste delen van de stad. Het bestaat uit allemaal kleine straatjes met lage bebouwing en vol met winkeltjes en eettentjes. Het is best druk, maar er heerst een hele gezellige sfeer. En het ligt tegen de universiteitscampus aan, die nu heel mooi is. De campus is namelijk heel groen, overal staan tropische bomen, bloemen en palmbomen. Ik begin zo langzamerhand ook steeds meer van de Taiwanese cultuur te begrijpen. Er zijn me een paar gekke dingen opgevallen. Ten eerste, ze houden niet van de zon en warmte. Overal is airconditioning en zelfs met 30 graden dragen ze nog kleding met lange mouwen. Ik denk dat ze mij maar gek vinden in mn korte broekjes en jurkjes. Ik wil namelijk bruin worden, maar dat vinden ze hier lelijk. Ze willen zo wit mogelijk blijven, en overal waar ze heen gaan lopen ze met een paraplu tegen de zon. Het hele eiland is dan ook overbevolkt, maar de stranden zijn helemaal leeg. Bijna niemand gaat zwemmen, want ojee, dan wordt je bruin! Het was dan ook een hele zoektocht om een bikini te vinden, maar na twee maanden heb ik er eindelijk eentje die past! (meestal zijn ze te klein omdat die Taiwanese meiden echt een mini maatje hebben)

En dan, de voorliefde voor lelijke westerse jongens. Ik snap er helemaal niks van. De meest sullige westerse jongens komen naar Taiwan, en de meest knappe Taiwanese meisjes vallen als een blok voor hen. Geen enkele westerse jongen blijft hier zonder vriendin, ze lopen allemaal met een super knap meisje aan hun hand. Ik vraag mij echt af of die meiden blind zijn. Ik heb het wel eens aan Taiwanese meiden gevraagd, maar zij zien het heel anders. Zij vinden die jongens mooi en aantrekkelijk, en ze zeggen dat het interessant is zo'n westerling.

En dan ben ik nog ergens achter gekomen. Al die meiden zijn suuuper slank. Echt maatje 34 of kleiner, ik voel mij hier echt niet meer klein. En ik dacht dus dat dat gewoon in hun genen zat. Maar toen we in springbreak naar het zuiden gingen, waren we met Chinese meiden en een Koreaans meisje, en zij zeiden dat het een ziekelijk schoonheidsideaal is, ook in China en Zuid-Korea. Het zit niet in de genen, het komt door niet eten. Dus anorexia is niet alleen iets van de Westerse wereld.

En dan is de Westerling hier op een gekke manier een schoonheidsideaal. Overal zie je reclame met Westerse mensen. En heel veel meiden verven hun haren bruin en dragen blauwe contactlenzen om er meer Westers uit te zien, wat er heel gek uit ziet, een beetje zombie-achtig. Alleen de Taiwanese jongens, die blijven meer zichzelf. Maar ik denk omdat ze nooit Westers kunnen uitzien, ze zijn heel erg klein. De meeste jongens zijn zoals ik of iets groter.

Wat nog leuk is om te vertellen is dat ik nu iedere week naar de hotsprings ga. Tegen een heuvel aan zijn allemaal baden van natuursteen gebouwd en daar zit water van de hotsprings in met verschillende temperaturen. Het voelt net alsof je in de sauna bent geweest als je eruit komt. En ik ga hier super vaak naar de bioscoop. Wij denken dat wij bioscopen hebben in Amsterdam, maar dat zijn maar kleine zaaltjes. Ze hebben hier mega grote bioscopen en één bioscoop is mijn favoriet. Zo ongeveer iedere zondag gaan we er naar toe in de middag en komen we er weer laat in de avond uit. Je kunt daar namelijk voor 3 euro onbeperkt films kijken, zoveel als je wilt. En je mag je eigen eten meenemen. Dus tussendoor gaan we even de bioscoop uit om eten te kopen op de nightmarket, en dan kun je gewoon avondeten in de bioscoop :)

De komende weken hoop ik weer te gaan surfen, we waren namelijk even geschrokken van een verhaal dat er haaien zijn. En tja, die blijken er ook te zitten maar heel diep in de oceaan en er zijn de afgelopen jaren geen meldingen geweest van ongevallen. Dus we gaan het maar weer eens proberen! O, als iemand waterschoenen tegenkomt in Nederland, laat het mij weten! Ik heb ze hier eigenlijk wel nodig, maar kan ze niet vinden. Er zitten namelijk vaak vissen in het water met stekels, ik weet niet hoe ze heten, ze blazen zichzelf op als je op ze gaat staan. Niet echt fijn dus!

Dinner Party

De tijd vliegt voorbij, ik ben al langer dan een maand in Taiwan en langzaam begint alles te wennen. Je krijgt je vaste adresjes om te lunchen, je brood te halen, boodschappen te doen en cafétjes waar je 's avonds met vrienden zit. Het is gek hoe snel een nieuwe woonplek went. Dit komt denk ik wel doordat Taipei echt een ontzettend leuke stad is om in te wonen. Gevoelsmatig tien keer zo groot en druk als Amsterdam, maar daardoor is er zoveel te ontdekken. Overal zijn markten met Aziatisch eten, tempels die je kunt bezichtigen, leuke winkelgebieden, mooie parkjes waar nu iedereen naar toe gaat (het is inmiddels iedere dag tussen de 20 en 30 graden) en alles is heel makkelijk te bereiken met de metro.

Het meest bizarre dat ik tot nu toe mee heb gemaakt was een ‘Dinner Party' waarvoor ik was uitgenodigd afgelopen vrijdag. Een tijdje geleden ging ik namelijk met een aantal meiden surfen en toen zaten we in de trein naast een oude man. We raakten met hem in gesprek en aan het einde van de rit wisselden we gegevens uit. Hij bleek een geneeskunde professor aan de NTU te zijn, en vorige week ontvingen we van hem een uitnodiging om deel te nemen aan een ‘Dinner Party'. Een beetje gek, maar we dachten, waarom niet? Dit feestje was dus afgelopen vrijdag, en wat bleek, het was bij een Taiwanese Senator thuis en er waren allemaal mensen die voor de onafhankelijkheid van Taiwan hebben gestreden. Een ex-minster van Buitenlandse Zaken, de minister van Onderwijs, baandoorbrekende kunstenaars, journalisten. Ze hadden zo ongeveer allemaal ooit op een ‘zwarte lijst' van China gestaan en een aantal hadden onder Chinees bewind in de gevangenis gezeten omdat ze hadden gestreden voor onafhankelijkheid en mensenrechten. Nu zaten ze veelal in de politiek en om de zoveel tijd komen ze nog steeds met dezelfde groep mensen samen voor een gezellige avond. De drank vloeide rijkelijk en overal stond lekker eten. De professor van de NTU had ons uitgenodigd om ons voor te stellen aan de minster van onderwijs. Het Taiwanese onderwijs is namelijk ontzettend gegroeid de afgelopen jaren, de NTU is zelfs uitgeroepen tot de beste universiteit van Azië, en hier heeft zij mede voor gezorgd. En dat er nu dus internationale studenten naar Taiwan komen is voor haar zeg maar de kers op de taart, Taiwan telt mee op internationaal niveau. Ik heb met ontzettend veel interessante mensen gepraat, allemaal vrijheidsstrijders. Daarnaast had de professor van de NTU een boek geschreven over de Nederlandse bezetting van Taiwan in 1670, hij heeft hier onderzoek naar gedaan in Nederland, en wij waren de eerste Nederlanders die zijn boek in handen hadden. Van dit moment heeft hij wel tien foto's genomen, hij was zo blij. Ik vond het ook wel een gek moment, al in de 17e eeuw waren er Nederlanders in Taiwan, en nu, meer dan 300 jaar later denk je dat je een van de weinige Nederlanders in Taiwan bent en sta je met een boek van de Nederlandse geschiedenis in Taiwan in je handen.

De volgende dag werden we door dezelfde mensen uitgenodigd voor een documentaire festival over China en aan het einde van dit festival was een live skype verbinding met Ai Wei Wei (als je hem niet kent, hij is internationaal een van de bekendste kunstenaars van dit moment, omdat hij kunst maakt tegen en over de Chinese regering waarvoor hij zijn eigen leven riskeert). Helaas was dit gesprek in het Chinees, ik baal nu toch wel dat ik in Nederland geen Chinese lessen ben gaan volgen. Op zich leer je de taal best snel omdat er constant Chinees om je heen wordt gesproken, maar het lezen is heel erg lastig. Ik vraag mij dan ook af hoe zij al die verschillende symbolen uit elkaar houden.

Tot slot, ik heb gisteren mijn ticket terug geboekt, voordat ik naar Nederland ga ga ik eerst nog twee weken naar Barcelona, maar 4 juli ben ik weer in Amsterdam. In de tussentijd zal ik af en toe een blogje schrijven. Er is nog zoveel te vertellen, hotsprings, mooie stranden, bizarre winkels, onbekend eten!

Eerste colleges

De colleges zijn begonnen. De universiteit hier is zoveel leuker dan in Amsterdam, geen saai uit beton geslagen gebouw waar je alleen voor de colleges komt en er voor de rest niks te beleven valt. Nee, een campus, midden in de drukte van de stad, met een brede weg die omringd wordt door palmbomen, er zijn parkjes, meertjes, cafés, winkels en faculteiten. Zit je in college, dan kijk je uit over de bergen van Taiwan met wuivende palmbomen voor het raam. Ik heb les in gewone gebouwen, maar ik heb ook een college in een gebouw zonder ramen op de tweede verdieping. Als het dus regent, wat hier een tropische regen is, moet de leraar zijn stem verheffen om over het geluid van de regen te komen en je kunt maar beter niet bij het 'raam' zitten want dan wordt je nat.

Eén professor is echt de meest bijzonderste leraar waar ik ooit les van heb gehad, hij geef 'Asian Arts and Acheology', is Japans en ziet uit als een Japanse Kung Fu Master. Grijs sikje en hij loopt rond in gebatikte kleding. Hij heeft zo ongeveer in elk land in Azië gewoond en gelooft niet in boeken. Je hoeft voor zijn les dan ook niks te lezen. Hij wil je vertellen over wat hij heeft meegemaakt, laat je foto's en videos zien van verschillende culturen, kledinggewoontes, religies en huizen in Azië. Zo leert hij je de kunst en archeology van Azië. Je hoeft alleen maar naar hem te luisteren, er over na te denken en je gedachtes daarover op papier te zetten. Vertelt hij over de verschillende danssoorten in Azië, dan doet hij ze allemaal voor, gewoon dansend door het lokaal. Nederlandse docenten zijn hiemee vergeleken echt ontzettend saai en stoffig.

Ik begin steeds meer te wennen aan het leven in Taipei, het eten hier is echt een vegetarisch paradijs. Ik eet iedere dag in boeddistische eettentjes tussen de monniken. Een meneer kent me onderhand en praat iedere keer in het Chinees tegen me, terwijl ik er niks van versta. Maar hij probeert het iedere keer weer. Het uitgaansleven is heel divers, de meeste Taiwanezen houden van posh, teveel make-up, te hoge hakken, te korte jurkjes en sjieke clubs met watervallen en zwembaden. Maar bij toeval ben ik vorige week in de hipster scene van Taiwan beland. Het is echt iets universeels, alsof je in Amsterdam staat, alleen is iedereen dan Aziatisch. Dezelfde hoedjes, spijkerjasjes en opgeschoren kapsels. Het enige verschil is de muzieksmaak, de bar waar ik was is een rockbar. Tot diep in de nacht gaan ze helemaal los op Metallica, heel raar.

Ben gisteren naar een bioscoop geweest, naar de Taiwanese film 'Love' (die Engels ondertiteld was). Jeetje, de meest zoetsappige en overdreven film die ik ooit gezien heb, ik wil niet bevooroordeeld zijn, maar de meerderheid houdt gewoon van te lange zwijmelscénes, te kleurige kleding en hello kitty frumels. Je kunt in Taipei wel echt super cheap shoppen, maar dan wel op h en m kwaliteits niveau.

De komende week heb ik vrij en ga ik een beetje rondreizen. Ik ben al in Wulai en Yi Lan geweest. De toegevoegde foto is van een waterval in Wulai (niet van mij, mn iphone komt als het goed is volgende week aan, en zo niet, dan koop ik snel een camera!) Dus, keep you updated en thnx iedereen voor de lieve berichtjes!!

Aankomst

Was het niet van plan, maar hier is 'tie dan, toch een reisblog! Blijkt toch makkelijker te zijn dan iedereen afzonderlijk te mailen. Twintig uur vliegen en je staat in een Chinese/Taiwanese (deze kwestie speelt vandaag de dag nog steeds, en de Taiwanezen waar ik het aan heb gevraagd weten ook niet of ze zich nu Chinees of Taiwanees voelen) miljoenen stad aan de andere kant van de wereld. Alsof je midden in een film terecht komt. Taipei is een ontzettend grote stad. Het krioelt van de mensen, voornamelijk Aziaten. Kleine straatjes vol eettentjes en overal flikkerende neonlichten en gekleurde uithangborden. Het lawaai is op sommige plekken overweldigend, duizenden Taiwanezen racen langs je heen op hun scooters. En langs de meeste wegen staan kleine Oosterse bomen. Het weer is echt een verbetering! De Taiwanezen klagen over de kou, maar ik ben zo blij met dit weer! Het is nu iedere dag rond de 15/20 graden met af en toe regen (tropische regen, dus is niet koud) en zon! En het weer wordt alleen maar beter, want we gaan naar de zomer toe.

Ik woon in hart van het oude stadscentrum. Ik heb gelukkig mijn eigen appartement in een studentenflat, en de universiteit (NTU) ligt op loopafstand. Volgende week begin ik officieel met de colleges (aziatsiche kunst, Chinees en internationaal recht), en deze week heb ik voornamelijk ontzettend veel mensen leren kennen en de stad doorgekruist (anowel ik nog steeds niet echt heel ver ben gekomen, de stad is zo groot). Er is zoveel te vertellen, want het is hier zo anders. De mensen zijn ontzettend vriendelijk. Toen ik aankwam werd ik meteen door Taiwanese studenten geholpen, wat heel fijn was, want ik versta geen Chinees en kan het ook niet lezen. En alles is in het Chinees, ik voel me net weer een kind, geen enkel bord kan ik lezen. En de meeste Taiwanezen kunnen geen Engels en zeggen op alles 'yes yes'. Op de winkels is geen pijl te trekken. M'n internetkabel heb ik bijvoorbeeld in een cd winkel gekocht, en echt alles wat je je maar kunt bedenken wordt verkocht, ook ontzettend veel prullaria, van dat 'hello kitty' gedoe. Heb wel even moeten zoeken naar groente en fruit, er wordt voornamelijk noodles en brood gegeten. Maar ik stuitte vandaag per toeval op een straat met alleen maar groente-en fruit zaken: het fruit mooi uitgestald, de verkopers schreeuwen van alles in het Chinees en veel groentes herken ik niet. Ik heb volgens mij al de raarste dingen gegeten en gedronken. Ik denk er maar niet teveel bij na.

De stad is een mix van Oosters en Westers. Op het moment zit ik bijvoorbeeld in de Starbucks (die ligt op de hoek van mijn flat), waar ik echt de vieste koffie ooit heb gedronken. Ik geloof niet dat ze gewend zijn koffie te drinken (de thee is overigens wel super lekker hier). Maar als ik naar buiten loop loop ik door allemaal kleine straatjes met kleine winkeltjes en eettentjes. Op sommige plekken kun je voor 50 eurocent eten, een hele maaltijd. Vegetarier zijn is hier geen probleem, door hun religie hebben ze verschillend vegetarische restaurants. En een medestudent is zo aardig geweest om op een briefje 'ik ben vegetarier' te schrijven, zodat ik in ieder restaurant kan eten, ik houd gewoon het briefje omhoog haha. Want ze eten hier echt alles, ieder lichaamsdeel van elk dier dat je je kunt bedenken ligt wel ergens uitgestald om opgegeten te worden. Meestal niet erg smakelijk om te zien, maar het zal wel wennen denk ik.

Als Westerling ben je echt in de minderheid en je valt op. De meeste internationale studenten komen uit Azië en Amerika. De universiteit ligt overigens op een campus en is ontzettend groot. Ik mis iedereen in Nederland wel, maar er gebeurt zoveel op een dag dat je nauwelijks tijd hebt om er echt stil bij te staan. Keep you upated!